کان: معدن.

 سَقَط: دشنام، سخن زشت.

نَمَط: گونه، قسم، از هرنوع

کَظمِ غَیظ: فرو خوردن خشم، و برگرفته است از قرآن کریم: «کسانى که خشم خود را فرو خورند از پرهیزکارانند و بهشتى که به پهناى زمین و آسمان است براى آنان آماده است»[1]

پیچیدن: آشفته حال بودن، سخت آزرده بودن.

روسپى: بد کاره، فاحشه.

حیز: درست آن « هیز» یعنی مرد تن فروش وشهوت ران

بر او ریختن: پاسخ وى را گفتن، مانند آن چه گفته بدو گفتن.

شیر ضمیر خفتن: بى‏حال بودن، ناتوان بودن.

دل آرامى: آرام کردن، آسوده داشتن.

دشمن کامى: از بدى دشمن شاد بودن، به بیمارى دشمن شادمان شدن.

نزار: لاغر، ناتوان.

خاطر زشتش: یعنی ذهن بد اندیش او

 ( 3388) گفت عزرائیل گفت قدمش مبارک است خوشحال باش.( 3389) وقتى کر از منزل بیمار بیرون آمد خوشحال بود که از بیمار دل جویى کرده است‏.( 3390) ولى بیمار مى‏گفت این دشمن جان من بوده و من نمى‏دانستم‏. ( 3391) بیمار در دل خود صد قسم فحش و ناسزا جور مى‏کرد که براى کر پیغام کند.( 3392) بلى چون کسى آش بد خورده باشد دلش بهم مى‏خورد و شوریده مى‏شود که تا بالاخره باید قى کند. ( 3393) معنى کظم غیظ این است که آن را قى نکنى تا در عوض سخنان شیرین بشنوى. ( 3394) چون او صبر نداشت بخود مى‏پیچید و مى‏گفت این سگ... حیز کجاست.( 3395) تا آن چه گفته باو پس بدهم زیرا در آن وقت من رنجور بودم و شیر غیرتم در خواب بوده جواب او را ندادم.( 3396) عیادت براى تسکین آلام دل است اینکه عیادت نبود این دشمنى و دشمن کامى بود.( 3397) که دشمن خود را زار و نزار دیده و دلش آرام بگیرد.

بیمار در پى آن بود که کر را صد دشنام فرستد. چه از شنیدن پاسخهاى وى چون کسى شده بود که آش بد مزه و ناملایم طبع خورد، دل آشوبى گرفته چنان که تا قى نکند آرام نشود. بیمار چون صبر نداشت کر را دشنامهاى زشت مى‏داد و مى‏گفت کجا رفت تا پاسخ او را چنان که شاید بدهیم. آن گاه که او چنان سخنانى مى‏گفت من توان نداشتم و پاسخ او را ندادم. بیمار پرسى براى آرام کردن خاطر بیمار است لیکن آن چه او گفت سرزنشى بود، چه دید آن چه بر من مى‏رود مطابق میل اوست، و از اینکه مى‏دید دشمن وى نزار افتاده خاطرش آرام گردید.